Vind je het niet zielig voor de kinderen?”
Vind je het niet zielig voor de kinderen?”
Twee weken geleden zat ik bij de tandarts en raakten we in gesprek over wat ik doe. Ik vertelde dat ik jarenlang een Leren Leren-instituut heb gehad en uiteraard spraken we over mijn nieuwe onderneming.
“Ik vind dat altijd een beetje zielig zo een instituut”, zei hij. “Leerlingen moeten altijd maar beter presteren.” Ik vond dit wel een interessante gedachte. Jarenlang was er niemand meer die dit soort gedachten met me deelde.
“Weet je”, zei ik. “Wat ik zielig vind is dat leerlingen in de klas hun vinger niet durven op te steken, omdat ze geen idee hebben wat het antwoord is, dat ze bang zijn de beurt te krijgen, dat er thuis continu ruzie of strijd is, omdat huiswerk maken echt een issue is. En dat een kind urenlang leert met weinig resultaat, omdat het niet weet hoe het nou eigenlijk moet. Eigenlijk vind ik het zielig dat élke scholier zelf het wiel uit moet vinden, de lange weg moet bewandelen, terwijl er een short cut te nemen is”.
Hij keek me aan, “Zo heb ik het nooit bekeken.”
“Ik snap wel wat je bedoelt”, zei ik. “Ik vind het ook zielig als ze jarenlang ergens ‘moeten zitten’, maar mijn concept is altijd geweest dat ze binnen een paar maanden alle tools en tricks in huis hebben en zélf verder kunnen leren.
